Annelik...Minik kuşum ve ben...

Daha dün gibi aklımda varlığından haberdar olduğum gün...Büyük bir süpriz yaşatmıştın,ama tüm gelişimin süresince senin neye benzeyeceğini,nasıl büyüyeceğini, senin için iyi bir anne olup olamayacağımı merak edip durdum. Ve o gün, seni kucağıma aldığımda tüm acılarımı unutup bana melek gibi dokunduğunda hayatım boyunca tadamayacağım duyguları yaşattın bana... Hayal meyal hatırlıyorum aslında o günü,biraz şaşkınlık, biraz yorgunluk;ama bir tek sen aklımdasın meleğim...
Doğumhaneden çıktığımda babamın bana nasıl özlemle sarıldığını ve Burak'ın ikimizi beraber görüp ağladığını hafızamdan silemem hiçbir zaman. Bize de bu duyguları sen yaşatacaksın kuzum umarım.
Şimdiyse seninle beraber 1 ayım geçti. Beraber geçirdiğimiz her günün,her dakikanın, uykusuz her gecemizin tadını çıkarmaya çalışıyorum. Yorulsam da,bazen sıkılsam da,bana her bakışında Allah'a şükrediyorum senin gibi bir prensesi bana bahşettiği için. Anneliğin ne demek olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. Annemin akşamları biraz geç geldiğimde bu kadar merak ettiğini, suratımı astığımda hemen neden üzüldüğümü anladığını, biraz hapşırsam neden bu kadar üstüme düştüğünü şimdi anlıyorum. Karşılık beklenmeden yapılan tek şey annelik...
İçim seni her gördüğümde öyle pırpır ediyor ki, hiçbir anını kaçırmak istemiyorum. Bizi hiçbirşey ayırmasın kuşum...Seni çok seviyorum. Uykulu, biraz sıkkın gözlerle sana baksam da bazen aldırma sakın,seninle herşey keyifli...