Bahar ve dayısı...

Biz ağabeyimle küçüklüğümüzden beri iyi anlaşırız dersem pek doğru olmaz, ama hep birbirimizi çok sevmişizdir. Onun gözü hep benim üzerimdeydi bilirdim, ben de hep onu örnek almışımdır tüm yaşamımda bunları birbirimize pek belli etmesek de...Ben ağabeyimi hep çok sevdim, evde beraber oyunlar icat ettiğim, yaz geceleri beraber dışarı çıktığım, zaman zaman da dertleştiğim ağabeyimi...
Doğum yaptığım gün blogumuza yazdığı satırlar beni çok duygulandırmıştı:
cocukken bilgeyi kizdirmak icin bebeklerini alip saklardim. simdi gercek bir bebegi var ve inanilmaz güzel.
İşte o bebekle o kadar güzel anlaşıyor ki dayısı bazen kıskanmıyor değilim vallahi:) Dayısı kızımızı çok özlüyor,fırsat bulduğunda görmeye can atıyor,uyuyorsa da mutlaka uyandırıp onu sevmek istiyor.Bizim kuzu da o kadar mutlu ki dayısının yanında, onun o yumuşak,sakin sesini duyduğunda bütün dertlerini unutup dayısının gözlerinin içinde kaybolup gidiyor sanki. Hamileliğimde kızımın gözlerinin renginin dayısınınki gibi olmasını o kadar çok istemiştim ki, dayısıyla yakınlığı ta ordan başlamış demek ki...Gözlerimiz de şimdilik zeytin yeşili görünüyor bakalım...
Bugün de dayımız, kayakta sakatladığı dizinden ameliyat oldu,biz de ailece ona geçmiş olsun demeye gittik,dayısı hemen aldı tabi kucağına ve Bahar'ımız da ona moral getirdi sanırım...
Bir an önce iyileşip daha nice güzel günler olsun inşallah... Bahar da yürümeye başlayınca dayısıyla beraber neler neler yapacaklar daha...